เขียนโดย Mheechola
ช่วงดึกๆเนี่ย ในทีวีเขาอนุญาติให้มีการโฆษณาเหล้าได้ ที่ทำได้เพราะมีกฏหมายบอกว่า ถ้าบริษัทคุณจะโฆษณาเหล้า คุณจะต้องพูดถึงแต่สิ่งดีๆเพื่อสังคม นึกออกบ้างมั้ย เช่น แสงโสม “คนไทย ถ้าจะตั้งใจทำอะไร ก็ไม่แพ้ชาติใดในโลก” ไฮเนเก้น ก็จะพูดถึงความสนุกกับเหล่าเพื่อนใหม่ และเหล้า เบียร์อื่นๆก็เป็นแนวนี้ จะเห็นว่ามันจะโฆษณาด้านดีๆของสังคมเท่านั้น ที่กฎหมายออกมาแบบนี้เพราะคงเห็นว่า บริษัทคุณขายเหล้ามอมเมา จึงต้องทำสิ่งดีๆชดเชยแก่สังคมบ้าง แต่หารู้ไม่ว่าการเอาสิ่งดีๆมารวมกับเหล้ากับเบียร์ซึ่งในสังคมก็เห็นว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ดีเท่าไหร่ มันทำให้คนที่ดูโฆษณาเนี่ยรู้สึกว่าเหล้ามันดี เหล้ามันทำให้สังคมดีขึ้น คนคิดไปอย่างนั้นได้ยังไง!? ที่บอกว่าคนอาจคิดแบบนี้ก็เพราะว่า คนเราชอบเชื่อมโยงเรื่องหนึ่งให้เข้ากับเรื่องหนึ่ง ซึ่งบางทีมันอาจจะเกี่ยวหรือไม่ได้เกี่ยวกันเลย แต่ก็ดั๊นเอามาโยงได้ เช่น บางคนที่เรียนรด.มาจะเอาเสียงนกหวีดกับล้มตัวหมอบเข้าด้วยกัน เพราะครูฝึกจะเป่านกหวีด แล้วหลังเป่านกหวีดครูฝึกก็จะตะโกนสั่งให้หมอบ ใครไม่หมอบก็โดนทำโทษ ลองไปถามคนที่เรียนรด.ดูสิ ปี๊ด!ทีไรหมอบ!ทู๊กที แต่ก่อนที่จะเชื่อมมันเข้ากันได้นั้น คนจะต้องเห็นซ้ำๆหรือได้ยินซ้ำๆ บ๊อยบ่อย จนมันเกิดการเรียนรู้ขี้นมา (Learning) ก็เหมือนกับพวกโฆษณาเหล้าพวกเนี้ย เขาก็ฉายซ้ำๆ หลายๆครั้งต่อวัน คนก็เลยเห็นบ่อยๆ แล้วจะค่อยๆเรียนรู้ว่า เหล้ามันไปเชื่อมกับสิ่งที่ดี แต่มันไม่ใช่อ่ะกิ๊ฟ! มันไม่ใช่! เหล้ามันก็ไม่ได้เป็นสิ่งที่ดีอะไรมากมายเลย แต่คนก็ดันคิดไปอย่างงั้น….เนี่ยแหละเทคนิคการโฆษณา ผมเลยคิดว่าที่กฏหมายออกมาบอกว่าให้บริษัทเหล้าต้องทำโฆษณาที่สร้างสรรค์สังคม ตรงนี้ ผมไม่ค่อยจะเห็นด้วยด้วยเหตุผลด้านจิตวิทยาการเรียนรู้ รู้ทันโฆษณาไว้ก็น่าจะดี. ตอนนี้มีสินค้าอะไรต่อมิอะไรให้ซื้อเต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นสินค้าปัจจัยสี่ที่ขาดไม่ได้ สินค้าที่สร้างความบันเทิงความสนุกสนาน ไปจนถึงสินค้าที่ซื้อความฉลาด อย่างตอนดูทีวีหรือขึ้นรถไฟฟ้าก็จะเห็นคุณหนูดีที่เป็นพรีเซนเตอร์สินค้ายี่ห้อหนึ่งโดยมีคอนเซปส่งเสริมความสามารถทางสมองโดยการฝึกฝน และการดูแล (เช่นการกินผลิตภัณฑ์ที่ว่า) โดยสินค้าที่ว่าจะได้ผลหรือไม่ได้ผลก็ช่างเหอะเพราะนี่คือคอลัมน์จิตวิทยาไม่ใช่เภสัช หรือการตลาด
“ความฉลาด” เกี่ยวกับจิตวิทยาอย่างแน่นอน เพราะความฉลาดก็มีผลต่อพฤติกรรม (ความคิด หรือการกระทำ) ของบุคคล ส่วนเรื่องที่ว่าฉลาดคืออะไรนั้นก็มีทฤษฎีที่อธิบายไว้หลากหลายมากมาย แต่เอาเป็นว่าฉลาดก็คือคิดหรือทำอะไรได้เก่ง หรือคำว่าฉลาดที่ทุก ๆ คนเข้าใจก็แล้วกัน ค่านิยมว่าคนควรจะฉลาดนั้นคงมีมานานแล้ว เพราะผู้เขียนคอลัมน์เองตั้งแต่เกิดมาก็ถูกครอบครัวส่งเสริมให้ลูก ๆ ฉลาดอย่างยิ่งยวด และคิดว่าคุณปู่ ย่า ตา ยาย ก็น่าจะส่งเสริมให้ลูก ๆ ตัวเองฉลาดเช่นกัน (ไม่เคยได้ยินว่าใคร ๆ อยากให้ลูกตัวเองโง่) ความฉลาดมีความสำคัญจริง ในแง่ของความอยู่รอดของสิ่งมีชีวิต สัตว์ที่ฉลาดก็น่าจะรู้วิธีหาอาหาร ล่าเหยื่อ หรือหลบหลีกอันตรายได้ดีกว่า ความฉลาดจึงเป็นคุณลักษณะที่เผ่าพันธุ์ต่าง ๆ รวมถึงมนุษย์รู้สึกได้ว่ามีประโยชน์จริง ๆ นั่นแหละ แต่ควรจะฉลาดขนาดไหนนั้น ถ้าเป็นสัตว์จะเห็นภาพชัดคือ ถ้าตัวไหนไม่ฉลาดพอที่จะหาอาหาร หรือหนีศัตรูก็มักจะไม่ค่อยมีชีวิตรอด แต่มนุษย์นั้นต่างกัน คนเราเป็นสัตว์สังคมที่ค่อนข้างเหนียวแน่น เราอยู่อย่างไม่มีผู้ล่า และอาหารเราก็อุดมสมบูรณ์ตั้งแต่ป้าแจ่มหน้าปากซอย จนถึงร้านในพารากอน ความฉลาดที่จำเป็นที่คนเราจะมีชีวิตรอดน่าจะไม่ต้องมีมากขนาดนั้น แค่พอที่จะสื่อสารได้ ทำงานได้ หาเงินปัจจัยสี่ได้ก็อยู่รอดแล้ว พูดได้อย่างจริงจังว่าถ้าแค่เพื่อมีชีวิตรอด เราไม่ต้องฉลาดมาก เราก็อยู่ได้ แต่ปัญหาคือคนในสังคมชอบการเปรียบเทียบ ใคร ๆ ก็ไม่อยากน้อยหน้าใคร จะบอกว่า แกโง่กว่าฉัน มันก็ไม่น่าจะมีใครพอใจหรอก ใคร ๆ ก็อยากจะฉลาดมาก ๆ ทั้งนั้น ดูตัวอย่างจากค่าความฉลาดที่ใช้อย่างแพร่หลาย IQ (intelligence quotient) ก็คือค่าที่บอกว่าเราฉลาดกว่าคนทั่วไปขนาดไหน ถ้าจะให้พูดตรง ๆ คือถ้าอยู่คนเดียวก็ไม่น่าจะมีปัญหาว่าจะโง่หรือฉลาด เพราะยังไงก็คงไม่ฉลาดหรือโง่ไปกว่าใคร เราไม่ได้กลัวที่จะฉลาดน้อย แต่กลัวที่จะฉลาดน้อยกว่าคนอื่น เมื่อสามสี่เดือนก่อนได้ฟังสัมมนาวิชาการเรื่อง “ไขความเชื่อผิด ๆ เกี่ยวกับจิตวิทยา” โดยหัวข้อส่วนหนึ่งคือ “อัจฉริยะควรสร้างเพียงไร” ซึ่ง ผ.ศ. พรรณระพี สุทธิวรรณ ได้มาถกกันว่า แม่ ๆ ทุกคนก็อยากให้ลูกๆของตนฉลาด และความฉลาดนั้นจำเป็นจริง ๆ หรือ? ซึ่ง ผ.ศ. พรรณระพี ก็ตอบได้อย่างน่าฟังว่า ที่พ่อแม่ต้องการให้ลูกฉลาด ก็เพราะว่าอยากให้ลูกเรียนเก่ง ๆ มีงานดี ๆ มีเงินดี ๆ ที่สุดแล้วก็เพื่อให้ลูกของตน“มีความสุข” นั่นเอง และที่ผ.ศ. พรรณระพี สรุปไว้อย่างพอใจผู้เขียนคอลัมน์คือ ความจริงก็ไม่ต้องทำให้ลูกฉลาดขนาดเป็นอัจฉริยะ แค่ทำอย่างไรให้ลูกมีความสุข น่าจะดีกว่า ถ้าลูกต้องทนตรากตรำเรียนแล้วไม่มีความสุขแล้ว จะอัจฉริยะไปทำไม ดังนั้นก็ลอกบทสรุปมาเลยแล้วกันว่า ฉลาดเท่าที่ทำให้มีความสุขแล้วกัน แต่ไม่ได้แปลว่าคนที่ฉลาดจนอัจฉริยะจะไม่มีความจำเป็น หรือจะฉลาดมากๆไปทำไม เพราะมีวิทยาการเทคโนโลยีมากมายที่ทำให้โลกพัฒนา คิดค้นมาจากบุคคลอัจฉริยะเช่น ทฤษฎีสัมพันธภาพพิเศษซึ่งคิดโดยไอน์สไตน์ หรือหลาย ๆ คนที่พูดได้เต็มปากว่าคนธรรมดา ๆ ไม่น่าคิดอะไรแบบนี้ได้ และก็ไม่ได้แปลว่าจะส่งเสริมให้คนไม่ฉลาด แต่ควรจะพยายามเท่าที่ความสามารถของตนเองจะทำได้และกัน จะให้บวกเลขไม่เอา คูณเลขไม่ไหว หารทศนิยมก็ฆ่ากันดีกว่า ก็เกินไป อย่าอยากฉลาดแค่ว่าต้องการฉลาดมากกว่าคนอื่นหรือฉลาดไปอวดใคร แต่ควรอยากจะฉลาดเพื่อที่จะใช้ความฉลาดให้เป็นประโยชน์ ฉลาดพอที่จะคิดค้นสูตรยาที่กินแล้วฉลาด ให้คนทั้งบ้านทั้งเมืองฉลาดเท่ากันหมดก็ดีนะ จะได้ไม่ต้องมาคิดว่าใครจะฉลาดกว่าใครอีกต่อไป ลดหัวข้ออวดลูกตัวเองของพ่อ ๆ แม่ ๆ กับชาวบ้านได้อีกด้วย ปริ้นต์ไปให้พ่อแม่ดูสิจ้ะ By Dtan
ในช่วงพักเที่ยงของชีวิตนักเรียนมัธยมปลาย ขณะที่ผมกำลังนั่งเบื่อๆ อยู่ที่โต๊ะของตัวเอง เพื่อนที่ตั้งก๊วนเล่นเกมกันมาตั้งแต่มัธยมต้นก็เดินเข้ามาพร้อมใบหน้าที่เปล่งประกาย “เฮ๊ย สนใจเล่นเกมนี้ป่าว” พูดเสร็จเพื่อนผมก็ยื่นหนังสือคู่มือเกมหน้าปกสีสันสดใสให้ผมดู “เกมออนไลน์เหรอ ?” ผมถามพลางเปิดหนังสือดูคร่าวๆ “ใช่ๆ เคยเล่นกันมาแต่พวกเกมวางแผนการรบกับเกมยิงปืน ลองเปลี่ยนมาเล่นออนไลน์บ้างสิ เรารวบรวมคนที่สนใจได้ 7 คนแล้วนะ สนใจป่าวๆ เราจะได้ไปชวนคนอื่นต่อ” เพื่อนผมเร่งเร้า “เออ เอาดิ เอาแผ่นมาให้เราด้วยหละ” ผมพยักหน้าตอบไปอย่างไม่ลังเลพร้อมกับรอยยิ้ม นี่คือจุดเริ่มต้นของการที่ผมได้เริ่มต้นรู้จักกับเพื่อนใหม่ที่ชื่อว่า… เกมออนไลน์ ผมจำไม่ได้แน่นอนว่าผมชื่นชอบการเล่นเกมมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ไม่ว่าจะเป็นเครื่องเกมซุปเปอร์แฟมมิคอม หรือ เก่ากว่านั้นอย่างเครื่องเกมแฟมมิคอม เครื่องขาวจอยแดง ที่หลายๆ คนอาจจะรู้จักในชื่อเครื่องแฟมมิลี่ ผมก็ไม่เคยพลาด จนกระทั่งได้มารู้จักกับเกมจากเครื่องคอมพิวเตอร์ ความสนใจในเครื่องเกมแบบอื่นๆ ของผมก็หมดไป ถ้าจะถามว่าพฤติกรรมการเล่นเกมของผมในช่วงนี้เป็นการเสพติดเกมรึเปล่า คงต้องไปทำความเข้าใจถึงนิยามของ การเสพติดเกม (Game Addiction) ก่อน ซึ่งมีความหมายว่า คนติดเกมจะมีลักษณะที่หมกมุ่นอยู่กับเกม ไม่สนใจสิ่งอื่นๆ แม้กระทั่งการสนองต่อความต้องการเบื้องต้นของร่างกาย เช่น การกินอาหาร มีอาการคล้ายคนติดยาหรือติดการพนัน ที่รู้ว่าเป็นสิ่งที่ไม่ดี อยากจะหยุด แต่ไม่สามารถทำตามและห้ามตัวเองได้ ซึ่งอาจอธิบายได้ในแง่กลไกการทำงานของสมองว่าสมองมีการหลั่งสารสื่อประสาทบางชนิดออกมาเมื่อมีพฤติกรรมซ้ำๆ และเมื่อหลั่งสารประเภทนี้ออกมาแล้วทำให้เกิดความสุข เรียกวงจรแบบนี้ว่า Reward Circuit ส่งผลให้สมองส่วนหน้าที่ใช้ควบคุมตัวเองมีความสามารถลดลง ดังนั้นเมื่อพิจารณาตามความหมายนี้แล้วน่าจะจัดพฤติกรรมการเล่นเกมของผมได้ว่าเป็นการหลงใหลหรือคลั่งไคล้เกมมากกว่า เพราะแม้ผมจะเล่นเกมอยู่เป็นประจำแทบทุกวัน แต่ก็เป็นการเล่นในเวลาว่าง ยังคงทำกิจกรรมอื่นๆ และใช้ชีวิตประจำวันอย่างเป็นปกติ จนกระทั่งผมได้มาเริ่มเล่นเกมออนไลน์ เวลาที่ใช้ในการเล่นเกมก็พุ่งพรวดขึ้นมาเป็น 2-4 ชั่วโมงต่อวัน คำตอบเดียวที่ทำให้ผมสนุกสนานกับการเล่นเกมออนไลน์ในขณะนั้นก็คือ เพื่อน ใช่เลยครับ กลุ่มเพื่อนๆ ที่ชวนผมมาเล่นนี่แหละ การได้แข่งกันเก็บเลเวล การได้มานั่งโม้ว่าได้ไอเทมแบบไหนมาใช้ มาคุยกันว่าจะปั้นตัวละครแบบไหนดี เป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้ผมชื่นชอบและมีความสุขกับการเล่นเกมออนไลน์ ส่งผลให้ผมหลับหูหลับตาเก็บเลเวลในเกมอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมเริ่มรู้จักกับเพื่อนใหม่ในเกมออนไลน์ เริ่มมีสังคมเล็กๆ ของผมเกิดขึ้นมา จนผมเริ่มหลงลืมที่จะเก็บเลเวลในชีวิตจริง เวลาที่ใช้ไปกับการเล่นเกมออนไลน์ก็เขยิบมากขึ้นทุกทีๆ มาเป็นวันละ 5-6 ชั่วโมง โดยไม่รู้ตัวเลยผมได้เปลี่ยนสถานะตัวเองจากเด็กคลั่งไคล้เกมมาเป็นเด็กเสพติดเกมทีละน้อยๆ จนผมมาเสพติดเกมอย่างเต็มตัว …. เมื่อผมเริ่มทะเลาะกับคุณพ่อคุณแม่เรื่องเวลาในการเล่นเกมบ่อยขึ้น …. เมื่อผมไม่สนใจจะอ่านหนังสือเรียนแม้จะต้องสอบในวันพรุ่งนี้ก็ตาม …. เมื่อผมไม่อยากทานอาหารหรืออยากออกไปเที่ยวไหนทั้งนั้นเพราะจะทำให้ผมเสียเวลาเล่นเกม …. เมื่อในหนึ่งวันผมใช้เวลาอยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ไม่ต่ำกว่า 10 ชั่วโมง หากถามว่า “อะไร” ที่ทำให้ผมติดเกมออนไลน์ คำตอบหลักๆ ก็คือ เพื่อนเหมือนเดิมครับ เพียงแต่ว่าไม่ใช่เพื่อนกลุ่มดั้งเดิมแล้วเท่านั้น แต่เป็นเพื่อนกลุ่มใหม่ที่ผมได้จากสังคมเกมออนไลน์ เพราะสังคมเล็กๆ ที่ผมได้สร้างเอาไว้ ในตอนนี้มันกลายเป็นสังคมขนาดใหญ่ ผมกลายเป็นคนสำคัญมีคนรู้จักมากมาย ผมสามารถหาแฟนได้จากการคุยกันไม่กี่ประโยค ความฝันหลายๆ อย่างของผมสามารถเป็นจริงได้ในสังคมนี้ ทุกอย่างดูดีและมีความสุขไปหมด แล้วทำไมผมถึงจะต้องหยุดเล่นด้วย… วันที่ผมเล่นเกมไปถึงจุดที่เรียกว่าสูงสุดของเกมเท่าที่ตัวละครผมจะเป็นได้ เป็นวันที่ผมดีใจมาก เพื่อนๆ ที่ผมรู้จักในเกมต่างก็มาแสดงความยินดี สำหรับผมวันนี้เป็นวันที่มีความสุขสุดๆ แต่แล้วความรู้สึกนั้นก็ถูกกระแทกอย่างแรงด้วยคำถามของผมเองหลังจากที่กดปุ่มปิดคอมพิวเตอร์ว่า “พอปิดเกมไปแล้วจะมีใครรู้ไหมนะว่านายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ เป็นผู้มีความสามารถ เป็นตัวละครที่เก่งสุดๆ ?” ผมอึ้งไปนานกับคำถามนี้ เพราะในใจลึกๆ ของผมรู้ดีว่าคำตอบของคำถามนี้ก็คือ “ไม่มี” ผมอาจจะเป็นผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ในเกมที่เล่นแต่ผมก็เป็นเพียงผู้แพ้อย่างสมบูรณ์แบบต่อจิตใจของผมเอง แพ้ต่อความอยาก แพ้ต่อความหลงสนุก และเป็นผู้แพ้อย่างแท้จริงในเกมที่เรียกว่า “ชีวิตจริง” ผมมักจะคิดอยู่เสมอเมื่อทะเลาะกับคุณพ่อคุณแม่ว่า “ก็แค่เกมจะเลิกเมื่อไหร่ก็ได้ ผมควบคุมตัวเองได้อยู่แล้ว” แต่ในความเป็นจริงผมไม่เคยจะทำได้เลย การคอยหลอกตัวเองโดยไม่ตระหนักถึงความเป็นจริงในลักษณะนี้มีแต่จะยิ่งทำให้ความอยากในจิตใจทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น เพราะมัวแต่ไปคิดว่าความอยากของผมมันไม่ใช่ปัญหา ผมจึงไม่สนใจจะแก้ปัญหาเรื่องการควบคุมความอยากในการเล่นเกม ทั้งๆ ที่สิ่งนี้แหละ คือ สาเหตุสำคัญ ผลหลงลืมที่จะตระหนักว่าสังคมที่ผมได้ใช้เวลาอยู่ในเกมออนไลน์นั้นเป็นเพียง สังคมสมมติ ทว่าผมกลับไปให้ความสำคัญแก่สิ่งเหล่านั้นมากมายกว่า สังคมจริงๆ ที่ผมอาศัยอยู่ ปัจจัยหรือสิ่งที่ทำให้ติดเกมสำหรับหลายๆ คนอาจจะแตกต่างกันออกไป เพราะเพื่อน, เพราะความสนุก ฯลฯ แต่รูปแบบของการทำให้ติดเกมนั้นไม่น่าจะแตกต่างกัน ซึ่งก็คือ การพ่ายแพ้ต่อจิตใจของตนเอง การจำกัดชั่วโมงเล่นเกมในเยาวชนที่อายุต่ำกว่า 18 ปี, การจัดระเบียบร้านอินเตอร์เน็ต, การรณรงค์ให้เยาวชนและผู้ปกครองทราบโทษของการเล่นเกม สิ่งเหล่านี้เป็นการแก้ปัญหาเรื่องการติดเกมใช่หรือไม่ คำตอบคือ ใช่ แต่คำถามที่ว่าแก้ที่ตรงไหน? สาเหตุหรือว่าปลายเหตุ อาจจะเป็นคำถามที่น่าใส่ใจกว่า เพราะต้นเหตุจริงๆ ไม่ใช่ใครอื่นไกล มองกลับมาที่ตัวของเราเองนี่แหละ เพราะตัวเราเองคือสาเหตุของปัญหา การไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจต่อความรักสนุก ต่อความเพลิดเพลิน การไม่รู้จักรับผิดชอบต่อชีวิตจริงของตัวเองน่าจะเป็นปัญหาใหญ่ที่ตัวเราเองควรตระหนักถึงและหาทางแก้ไขมากที่สุด แล้วเด็กหรือวัยรุ่นจะมีความสามารถในการคิด ในการตัดสินใจเพียงพอหรือ? คำถามนี้อาจจะนำไปสู่การแก้ไขปัญหาในเรื่องของเกมด้วยการสั่งห้าม การกำหนดบทลงโทษ นั่นคือ สิ่งที่สังคมตัดสินแทนเด็กหรือวัยรุ่นไปแล้วว่าเกมเป็นสิ่งไม่ดี ไม่ควรไปยุ่งเกี่ยว … แต่ในความเป็นจริงเรื่องของเกม อาจจะไม่ใช่สีดำหรือสีขาวแบบที่สังคมชอบตัดสิน แต่ว่าเป็นสีเทา จะมีประโยชน์มากหรือมีโทษมากก็ขึ้นกับคนเล่นว่าจะซึมซับอะไรเข้ามา ถ้าถามผมว่าเวลาและเงินที่เสียไปในช่วงที่ติดเกมเยอะมากไหม คำตอบคือ เยอะมาก แต่ถ้าถามต่อว่าแล้วผมได้เพื่อนดีๆ ที่ยังติดต่อกันอยู่แม้จะเลิกเล่นเกมกันไปแล้วไหม คำตอบก็คือ ได้ สำหรับคนที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ การใช้กฎระเบียบจากผู้อื่นมาบังคับก็อาจจะเป็นทางออกที่หลายๆ คนเห็นสมควร แต่ถ้าตัวเราสามารถยอมรับและควบคุมตัวเองได้โดยไม่ต้องให้ใครมาบังคับ ก็ดูจะเป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจที่สุดเพราะ … ชัยชนะใดๆ ก็คงไม่ยิ่งใหญ่มากไปกว่า การรู้จักเอาชนะใจของตัวเอง อ้างอิง คู่มือ เมื่อลูกติดเกม พิมพ์ครั้งที่ 1 ปี 2548 http://www.thaiparents.net เรื่อง: Pla
คุณคิดว่าอะไรเป็นสิ่งมีค่ามากที่สุดในชีวิตของคุณ บ้าน? รถยนต์? เงินทอง? ไม่ว่าคุณจะคิดอย่างไรก็ตาม แต่สำหรับฉันที่พูดมาไม่มีอะไรที่เป็นสิ่งมีค่าอย่างแท้จริงเลยล่ะ ( แอบบอกก็ได้ว่าเมื่อก่อนก็คิดว่ามันมีค่าเหมือนกัน ) วันนี้…ฉันค้นพบแล้วว่าอะไรคือสิ่งที่มีค่าที่แท้จริง ก็…ตัวฉันเองอย่างไรล่ะ ฉันพูดจริงๆนะและที่แน่ๆฉันไม่ได้หลงตัวเอง แล้วตัวคุณล่ะ คิดว่าตัวเองมีค่ามากมายแค่ไหนกัน มีคนเคยบอกคุณมั้ยว่าคุณเป็นสิ่งมีชีวิตที่อัศจรรย์ที่สุดที่เคยมีมาในโลกใบนี้ ฉันว่าบางทีคุณอาจจะประเมินค่าตัวคุณเองต่ำเกินกว่าความเป็นจริงอย่างไม่น่าให้อภัย คุณอาจจะใฝ่หาความสำเร็จ ความสุข ความมั่นคงให้กับตัวเอง ว่าแต่คุณใช้สิ่งที่คุณมีอยู่แล้วได้ดีแค่ไหนกันนะ??? มีคนเคยพูดให้ฉันฟังแหละว่า…คนส่วนใหญ่มีพรสวรรค์ที่โดดเด่น 3 - 5 อย่าง แต่ที่แน่ๆทุกคนมีพรสวรรค์อย่างน้อยหนึ่งอย่าง อยากรู้มั้ยล่ะว่าพรสวรรค์ของคุณคืออะไร?? ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ลองมาดูกันก็ได้..
“..เรามีเหตุผลกว่า 4 ล้านอย่างให้กับความล้มเหลว แต่ข้อแก้ตัวอย่าให้มีแม้แต่เพียงเรื่องเดียว..” รุดยาร์ด คิปลิ่ง เขียนโดย Pay39
ดูดวง?? ถ้าพูดถึงเรื่องดูดวงเราว่าทุกคนก็คงเคยดูกันแหละ ไม่ว่าจะดูขำๆจากนิตยสาร หรือไปดูจริงจังกับหมอดู เราเองก็เคยดูมาหลายแบบแล้วล่ะ แต่เคยไปดูกับหมอดูก็เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว แบบว่านั่งอยู่มหาลัยช่วงเย็นๆ ว่างๆ ก็คุยกับเพื่อนเรื่องดูดวง เลยพากันไปให้อาจารย์คนหนึ่งดูลายมือ อาจารย์ก็น่ารักมากมาย ถึงแม้กำลังจะกลับบ้านแล้วแต่ก็อุตส่าห์ดูให้ ตอนแรกดูกันสองคน ตอนหลังมาดูกันใหญ่ สนุกกันเลย 555 พอมาเล่าให้เพื่อนเก่าฟัง มันก็เลยอยากดูบ้าง เลยพาไปดูแถวตลาด เป็นไพ่ยิปซี เราก็ดูขำๆ แต่พอได้ดูดวงจากสองที่ เอามาเทียบกันรู้สึกแตกต่างกันมากเลยแฮะ อาจารย์ที่ดูลายมือให้ที่เล่ามาตอนแรก เขาก็จะบอกว่าอย่าไปยึดมันมาก เส้นมันบอกแค่แนวโน้มในชีวิตเรา แต่มันจะเป็นจริงได้ไหม ก็ขึ้นกับตัวเราด้วย แต่ว่าหมอดูที่ตลาดนี่แบบ โอ้โห อยากได้อะไร ต้องไปบนที่โน่นที่นี่นะ แล้วจะได้แก้เคล็ด ดวงจะดีขึ้น พอกลับมาคิดแล้วก็รู้สึกว่า การดูดวงเนี่ย ถ้าคนที่เชื่อไปหมด ไปเจอกับหมอดูแบบนี้ก็อันตรายน่าดูว่ะ คนที่เชื่อซะทุกอย่างที่หมอดูทำนาย ถ้ามาเจอหมอดูที่บอกแต่ให้ไปบน ไปทำนู่น ทำนี่อะไรงี้ก็ตายกันพอดี จะนอนงอมืองอเท้ารอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไปขอไว้ช่วยให้สมหวัง แล้วมันจะเป็นไปได้ไงล่ะ เหอๆ อีกอันนึงที่อันตรายก็คือ คนจะเชื่อดวงมากไปจนในที่สุดมันก็เป็นตามนั้น หรือที่เรียกว่า Self-fulfilling prophecy ( คือ คำทำนายที่มันเป็นจริงขึ้นมา) เช่นถ้าหมอดูทักว่าช่วงนี้จะแย่หน่อยนะ ก็จะเริ่มนอยด์ เริ่มคิดมากละ “อุบ๊ะ! ฉันจะเจอไรซวยๆอีกนะ” แล้วพอเจอเรื่องซวยๆขึ้นจริง เราก็จะยิ่งไปย้ำอีกว่า “บ๊ะ! แม่ง ซวยจิงๆด้วยว่ะ” แต่ถ้าเจอเรื่องดีๆ ก็ดีใจไป แล้วก็จบแค่นั้น แต่ที่พูดอย่างนี้ ไม่ได้บอกว่าเราไม่เชื่อเรื่องดวงนะ เราก็เชื่อ แต่เชื่อในลักษณะที่มันคือกรรมของเราที่ส่งผลให้เจอเรื่องต่างๆในปัจจุบัน และกรรมก็คือการกระทำของเรานี่แหละ ที่นี้ก็เลยสงสัยว่าในเมื่อเราเชื่อในการกระทำของตัวเองแล้วจะไปดูดวงทำไม คิดๆดูแล้วที่ไปดูก็เพราะว่าขี้เกียจแหละ 55 ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตดี แทนที่จะค้นหาด้วยตัวเอง ก็โยนความรับผิดชอบไปให้หมอดูซะเลย “นี่..หมอดู บอกมาหน่อยว่าอนาคตจะเป็นไง ทำงานอะไรดี คนที่คบอยู่เป็นแบบไหน จะมีแฟนเมื่อไร” 555 ใครคิดว่าตัวเองดูดวงเพราะอะไรก็บอกด้วยละกัน อยากรู้ ก็ฝากไว้ละกันสำหรับคนชอบดูดวง ว่าทุกอย่างจะไม่เกิดขึ้นถ้าเราไม่ลงมือทำนะ |
Archives
February 2016
Categories |